Line Ellegiers is een spraakwaterval en een ideeënfontein tegelijkertijd. Een beter omschrijving past niet.

 

Line Ellegiers is een verhalenverteller pur sang. In alles wat ze doet draagt ze open en verbindend communiceren hoog in het vaandel. Zowel in haar prille moederschap, als in haar acteerwerk, als in haar podcast Taboebs. “Ik heb er de afgelopen twee jaar mijn missie van gemaakt”, maakt ze duidelijk.

Door Emma Van Avermaet

 

“Kom binnen, kom binnen. Ramón is eindelijk in slaap geraakt en ik wil niet dat hij wakker wordt.” In het groene, pittoreske en voor velen onbekende Zwalm staat het tiny house én de kerstboom van Line Ellegiers en haar liefje, zoals ze het zelf noemt, Michiel De Meyer. Sinds juli is hun kindje Ramón de derde inwoner van het huis.

 

“Wil jij graag iets om te drinken? Let trouwens niet op de rommel. Water of koffie? Of wil je het allebei? Kijk, hier is ook nog een chocolaatje. Pure chocolade, dat is het beste wat er is. Zet u trouwens.”

 

Line Ellegiers zou zich voor de coronacrisis omschrijven als musicalactrice. Ze speelde een hoofdrol als Marie De Bruycker in ’40-’45 en was ook te zien in Daens, Titanic, Kiss Me Kate en Evita. Momenteel speelt ze Sneeuwwitje in Sneeuwwitje en bereidt ze zich voor op haar rol al Brooke Windham in de musical Legally Blonde. Intussen stelt Line zich niet langer voor als enkel musicalactrice. Nu omschrijft ze zich liever als een verhalenverteller, een open persoon die graag verbindend communiceert en zoals ze het zelf zo mooi verwoord een ideeënfontein.

 

“Mijzelf voorstellen vind ik sinds de coronacrisis de moeilijkste vraag die er bestaat. Ik was altijd Line die in musicals meespeelde, maar dat is zo een nichebeeld van mij. De vraag die toen altijd volgde, was wat ik allemaal deed. Of ik zong en danste en waar ik in meespeelde. Tijdens de coronacrisis viel dat allemaal weg. Voordien stelde ik mij altijd voor aan de hand van mijn job, maar plots had ik geen job meer. De manier waarop ik mij nu voorstel is een veel algemener en beter beeld van mijzelf.”

 

Heb je het gevoel dat je jezelf door de coronacrisis beter kent?

Line Ellegiers: Absoluut. Deels door de coronacrisis, maar ook deels door mama te worden. De afgelopen drie jaar heb ik genoeg tijd gehad om aan zelfreflectie te doen. (lacht) Ik heb leren kiezen waar ik wel en geen energie in wil stoppen.

 

Door mama te worden, leerde je jezelf beter kennen. Kan je omschrijven hoe het voelt om mama te zijn?

Line Ellegiers: (Twijfelt lang) Eigenlijk is het onbeschrijfelijk. Ik wil daar heel graag één woord op plakken, maar dat lukt niet. Ik voel mij alleszins heel verantwoordelijk en belangrijk voor een persoon. Hij kan nog niets en ik zou zogezegd alles moeten kunnen voor hem. Dat voelt vooral heel kwetsbaar. Je moet jezelf zowel als vrouw, als in je relatie heruitvinden. Dat brengt ook twijfels met zich mee. Aan de andere kant komt er tijdens de bevalling zo’n oerkracht naar boven alsof je de hele wereld aankan. Zo voelt dat ook echt even. Dus hoe voelt het om mama te zijn? Het is een onzekere kwetsbaarheid die veel kracht met zich meebrengt.

 

Tijdens en na de zwangerschap waren er ook twijfels over jezelf als vrouw.

Line Ellegiers: Het nut van mezelf als mama zie ik heel duidelijk. Ik ben mama en ik zorg voor een kind, maar het stukje vrouwelijkheid als Line staat momenteel wankel. Vaak voelt het ook heel eenzaam. Als Michiel gaan werken is en Ramón doet zijn dutjes, zit je alleen. Ik probeer daar heel open en kwetsbaar over te communiceren met Michiel.

 

Lukt dat?

Line Ellegiers: Niet altijd. Wij zijn er als koppel in geslaagd om met elkaar te communiceren, zonder dat de andere dat aanvallend of kwetsend opneemt. Als ik zeg dat ik het gevoel heb dat er veel van de baby op mij valt, dan draaien we dat ook om naar hoe Michiel zich daarbij voelt. We voelen bij ouderschap allebei heel andere dingen.

 

Zou je je als mama op dezelfde manier omschrijven dan als Line?

Line Ellegiers: Dat is een heel goede vraag. De kwaliteiten die ik als Line meeneem, zijn het verbindende, communicatieve en creatieve. Als mama ben ik veel bezorgder. Er is mij vaak gezegd dat ik als Line een waas van onsterfelijkheid over me heen heb. Dat heb ik als mama niet. Toch ga ik Ramón in de toekomst moeten leren loslaten. Ik weet nu al dat dat moeilijk wordt. Als ik nu naar mijn eigen ouders kijk, denk ik: “Wauw, mama en papa hoe hebben jullie dat gedurfd?” Op mijn achttien ben ik een halfjaar naar Argentinië getrokken. Ik wist na het middelbaar niet wat ik wou doen, dus heb ik mijn zesde jaar daar opnieuw gedaan. Dat was het beste jaar uit mijn leven. Nu besef ik pas dat mijn ouder toen waarschijnlijk gestorven zijn van bezorgdheid, maar toch mocht ik dat doen van hen. Dat is zot.

 

Na Argentinië ben je binnenhuisarchitectuur gaan studeren, maar toch belandde je in de musicalwereld.

Line Ellegiers: Zowel in Argentinië als tijdens mijn opleiding binnenhuisarchitectuur was het duidelijk dat ik entertainment miste. Ik wou zingen en acteren. Dat vond ik oorspronkelijk in amateurgezelschappen. Daar kreeg ik geregeld de vraag of ik geen ingangsexamen zou doen. Ook mijn vriendinnen spoorden mij daarin aan. Een vriendin en ik sloten zelfs een weddenschap. “Line, als je erdoor bent, geef jij mij 50 euro.” Een paar maand later was ik dus 50 euro lichter. (lacht)

​

“Ik snap niet waarom we elkaar zoveel afbreken in plaats van elkaar te ondersteunen om te shinen”

 

Hoe kijk je terug op die musicalopleiding?

Line Ellegiers: Ik ben heel blij dat ik er al een opleiding op had zitten voor ik musical ben gaan studeren. Je hebt een bepaalde maturiteit nodig om de klappen te kunnen incasseren. Musical is zoiets subjectief. Bij binnenhuisarchitectuur gebeurde het ook wel eens dat mijn maquettes werden afgekraakt, maar dat is maar karton. Wanneer je in musical wordt afgekraakt, gaat dat over jezelf als persoon. Je krijgt te horen dat je niet kan dansen of zingen. Dat je het nooit zal maken of nooit in aanmerking zal komen voor hoofdrollen. Daar moet je toch al wat karakter voor hebben om daarmee om te kunnen gaan. Doordat ik toen al wat ouder was, kon ik het makkelijker van me afzetten. Het maakte het ook makkelijker om af en toe eens fuck you te zeggen of om duidelijk te maken dat de commentaar mij eigenlijk niet zoveel boeit en dat ik er wel zal komen op mijn manier.

 

Zorgt dat afkraken ervoor dat je uiteindelijk sterker wordt? Of heeft dat een tegendraads effect?

Line Ellegiers: Er heerst de illusie in ons vak dat iemand hard aanpakken ervoor zou zorgen dat je beter wordt. Daar geloof ik niet in. Op een open, verbindende en opbouwende manier met elkaar te werk gaan, lijkt mij een veel beter alternatief. Iemand afbreken die niet zo sterk in het leven staat, heeft geen nut. (windt zich op) Dat is misschien een naïef stukje van Line, maar ik snap niet waarom we elkaar zoveel afbreken in plaats van elkaar te ondersteunen om te shinen.

 

Open en verbindend communiceren keert vaak terug in wat je zegt. Is dat een les die je meekreeg vanuit je opvoeding?

Line Ellegiers: Mijn ouders hebben ons altijd gehoord aan de keukentafel. Dat wil niet zeggen dat ze ermee akkoord gingen, maar we mochten wel altijd onze mening delen. Michiel en ik zeggen dat ook vaak tegen elkaar. Open en verbindend communiceren is iets waar ik de afgelopen twee jaar mijn missie van heb gemaakt. In de musicalwereld heb ik mij af en toe gekleineerd gevoeld. Dat bracht ook een deeltje woede met zich mee. Bij bepaalde beslissingen werd er niet naar mij geluisterd en werd er ook geen dialoog over aangegaan.  Ik zou drie jaar geleden het liefst even sterk zijn geweest als de Line van nu, maar ik was te jong. Achteraf heb ik ook spijt dat ik de dialoog zelf niet ben aangegaan. Ik durfde niet uit angst om mijn job te verliezen of om in de toekomst geen job meer te krijgen.

 

“Wij zijn te bang om aan te geven waar onze grenzen liggen, omdat we schrik hebben om onze job te verliezen”

 

Is de angst om geen job meer te krijgen een groot taboe binnen jullie vak?

Line Ellegiers: (Resoluut) Ja, het grootste. Wij zijn te bang om aan te geven waar onze grenzen liggen, omdat we schrik hebben om onze job te verliezen of om in de toekomst geen job meer te krijgen.

 

Momenteel ben je druk bezig met Sneeuwwitje en Legally Blonde. Zijn beide projecten een fijne afwisseling?

Line Ellegiers: Het is de eerste keer sinds de coronacrisis dat ik terug fulltime werk, dus dat is wel spannend. Zeker nu Ramón er ook is en Michiel ook fulltime aan het werk is. Daarnaast heeft mijn zangstem zo goed als twee jaar stilgelegen en is mijn lichaam veranderd. Dat neemt niet weg dat ik er ontzettend veel zin in heb. De afwisseling is ontzettend fijn. In Legally Blonde speel ik een fitnessgoeroe die beschuldigd wordt van de moord op haar man en in Sneeuwwitje neem ik de rol van Maureen Vanherberghen over en moet ik de kinderen in de zaal kunnen overtuigen. Dat staat in schril contrast met de rol die ik in ’40-’45 speelde.

 

Hoe zorg je ervoor dat je zelfzeker in je rol staat? Zowel bij een zware rol als Marie De Bruycker als bij een Sneeuwwitje?

Line Ellegiers: De regisseur speelt daar voor mij een belangrijke rol in. Bij ’40-’45 heb ik mogen samenwerken met Frank Van Laecke. De eerste paar dagen hebben wij als hoofdcast elke zin die wij zeiden geanalyseerd en gezocht naar de betekenis van die zin. Ik kende Marie door en door, wat ervoor zorgde dat ik zelfzeker was in die rol. Bij Sneeuwwitje of Legally Blonde is die voorbereiding minder intensief, alhoewel dat niet zou mogen. Eigenlijk zou ik dat moeten doen. Weet je wat, morgen neem ik mijn script vast en begin ik eraan. (lacht)

 

“Oh liefje”, roept Line. Michiel komt thuis en ziet de kerstboom staan. “Staat die nu al”, vraagt Michiel. “Ik verjaar op 4 december”, zegt hij. “De regel is dat hij er daarvoor nog niet mag staan.” Michiel ontfermt zich in de zetel over Ramón en Line maakt zijn flesje melk klaar. Terwijl ze daarmee bezig is, stoot ze het water om over de krant. “Zeg kijk, James die hier de Gouden Roos wint voor James De Musical. Dat is echt een goede zaak voor ons vak. Echt knap.” Ze gaat verder met het maken van de melk. “Zeg trouwens, ik ben een megagrote tetteraar, haal er maar wat uit hé!”

 

Aan welke rol heb jij de mooiste herinneringen?

Line Ellegiers: Ik heb heel fijne producties gespeeld tijdens mijn opleiding, maar als ik echt moet kiezen, kies ik Marie De Bruycker. Dat is drie jaar lang een deel geweest van mijn leven. Marie is een cadeau met een heel mooie rode strik rond. Of nee wacht, liefje! (lacht hard) Kiss Me Kate heeft de mooiste herinneringen.

​

Michiel De Meyer: (luisterde al even mee) “Amai, eindelijk. Het is uw interview, dus ik ga u niet onderbreken, maar hallo.”

Line Ellegiers: “Kiss Me Kate is de musical waar wij elkaar hebben leren kennen. Die zomer was fantastisch. Ik was mega blij, Michiel was mega blij, de hele cast was mega blij. Wij deden daar dingen die je nu nooit meer zou doen. Wij bleven daar kamperen, gingen samen bowlen en speelden samen spelletjes. Dat maak je niet snel meer mee. Dat was dé groep, hét moment en dé zomer.

 

In 2020 heb je samen met Liesbeth Roose de podcast Taboebs opgericht. Jullie willen taboes bespreekbaarder maken. Vind je dat jullie in jullie opzet slagen?

Line Ellegiers: (Volmondig) Ja. Taboebs is heel organisch gegroeid. We kochten een microfoon en zijn beginnen praten over allerlei taboes samen met verschillende gasten. Onze missie daarbij is om kwetsbaar en verbindend te communiceren over moeilijke onderwerpen. Ik denk dat we daar toch wel in slagen.

 

Wat is voor jou nog een groot heersend taboe?

Line Ellegiers: (Stilte) Persoonlijk vind ik het heel moeilijk om te praten over relaties die je zelf hebt beëindigd. Ik heb daar vier jaar lang liefdesverdriet van gehad en merkte dat er veel onbegrip was, want ik had het gedaan gemaakt. Ik moest eerst zelf beseffen dat ik daar liefdesverdriet van had en dat vond ik al moeilijk, maar ook toen leerde ik mezelf weer beter kennen. Ik merk dat als er iets raar of moeilijk op mijn pad komt, ik dat zie als een mogelijkheid om mijzelf terug beter te leren kennen.